Column Judith: Zachte heelmeesters
Algemeen ColumnSon en Breugel - Hij kronkelt door zijn bed. Zijn wond is inmiddels echt stinkend en vooral heel erg pijnlijk. Wat heb ik met hem te doen. Bijna kan ik zijn pijn zelf voelen.
Toch is het belangrijk dat alles goed schoongemaakt wordt. 'Zachte heelmeesters maken stinkende wonden', herhaal ik keer op keer als een soort mantra. Met uiterste precisie spoel ik de wond en verzorg hem, terwijl hij zich er dapper doorheen slaat. Ik verontschuldig me meermaals voor deze marteling.
Als ik eindelijk klaar ben, is hij behoorlijk uitgeput. Ik kijk naar hem. Met zo'n vervelende behandeling als laatste actie voordat de nacht begint, kan ik hem toch niet naar dromenland sturen. Dat zou vast en zeker een vreselijke nachtmerrie worden.
Nadat ik voor ons allebei wat te drinken heb gehaald, plof ik op de rand van zijn bed. We kletsen samen nog wat. Over zijn kinderen. En de mijne. En ook nog even over het nut van goede wondverzorging.
Dan vraagt hij of ik morgen weer werk. Ik antwoord dat ik morgen een dagje vrij ben. Het lijkt me dat hij opgelucht zal zijn door dat goede nieuws; ik heb hem tenslotte behoorlijk gepijnigd. Hij kijkt me aan en zegt: 'Dat is echt heel erg jammer! Het was net zo gezellig.'
Welterusten vriend, ik ben blij dat ik je mocht verzorgen en ik vond het vooral ook gezellig om met jou te kletsen.
