Column Judith: Samen
Column Column Column Column Lucky LucSon en Breugel - Dit jaar hoopt hij 92 te worden. Zijn vrouw is, naar zijn eigen zeggen, een stuk jonger. 89 is ze. Dagelijks bezoekt ze hem. Ze neemt de vuile was mee en legt een setje schone kleding klaar voor de volgende dag. Ze hebben het goed samen.
Ik heb er bewondering voor. Ruim 60 jaar zijn ze samen en nu woont hij bij ons en zij in het huis dat ze samen kochten. Hij wuift het allemaal weg, alsof het de normaalste zaak van de wereld is.
‘We gingen met de auto naar mijn dochter. Ik stap uit en krijg een herseninfarct én een hartinfarct. Gelukkig was er heel snel hulp en heb ik het overleefd. Ik had er niet aan moeten denken wat er gebeurd zou zijn als dat onderweg gebeurd was. Dan waren mijn vrouw en ik er misschien allebei niet meer geweest. Ik ben zo blij dat ik bij jullie kan wonen. Zolang we konden, woonden we samen. En nu zijn we nog steeds samen, alleen wonen we niet meer in hetzelfde huis. Prachtig toch?’
Zijn prognose was, na beide infarcten, niet goed. Hij zou nooit meer kunnen lopen en spreken. Hoewel hij regelmatig baalt van zijn ‘zwabberbeen’ loopt hij toch weer korte stukjes met zijn rollator. De langere afstanden legt hij met zijn rolstoel af. En spreken: als hij begint te vertellen, kletst hij er gezellig op los.
Het heeft hem veel moeite en inspanning gekost om te komen tot waar hij nu is. Het was het allemaal dubbel en dwars waard!
