Column Luc: Redder in nood
Column Column Column Column Lucky LucHer en der dreven ze, aan het oppervlak. Kleine vlekjes soms, bijna niet herkenbaar als levende wezens, zelfs als je er bovenop stond. Het was warm, zo vroeg in de zomer, vreemd was het niet dat ze het water opzochten, net als wij. Wat ze zochten, of wat ze hoopten te vinden, dat was me niet duidelijk. Wat ze gevonden hadden, een troosteloze verdrinkingsdood, dat leek we duidelijk. In een flits, zonder erbij na te denken, schepte ik ze met mijn handen uit het water, op de rand van het zwembad opende ik mij handen en stroomden ze eruit, met een golfje water. Waar ze meteen tot leven te kwamen, het water van zich afschuddend namen ze al gauw de vleugels, de herwonnen vrijheid en het leven tegemoet.
Waren ze alleen op zoek naar een slokje water en werden ze verrast door een plotselinge golf, veroorzaakt door een badgast als ik? Of zochten ze verkoeling tegen de genadeloos brandende zon, die alles in vuur en vlam leek te zetten? Niet echt handig, als je niet kan zwemmen, gezien de warmte kan ik me er iets bij voorstellen. Als ik niet baantjes aan het trekken was, leunde ik even tegen de rand van het zwembad, met alleen mijn hoofd boven water. Heerlijk verkoelend!
Tijdens het baantje trekken kwam ik ze telkens tegen, kleine, soms best grote insecten, bewegingloos drijvend in het water. Zo op het oog reddeloos verloren, tot ik er een aan de kant bracht. Een daarna nog een. En nog een. Wel een stuk of zes, zeven achter elkaar. Stuk voor stuk vlogen ze weg, op een arme vlieg na. Die bewoog echt niet meer, mijn reddingspoging kwam te laat.
Ik voelde me net de man van zes miljoen, u weet wel de bionische man met bovenmenselijke kracht. Net als Steve Austin (oftewel Lee Majors) ‘liep’ ik als een bionische redder in nood door het zwembad, op zoek naar kleine beestjes in nood. Mijn armen bewoog ik op en neer, het leek alsof ze de beelden vertraagd werden afgespeeld, net als in de Tv-serie. Mijn ogen speurden het wateroppervlak af, op zoek naar wezentjes die gered konden worden.
Hoe heldhaftig ik ook in de weer was, na verloop van tijd dreef er niets meer aan het oppervlak, op een enkel boomblaadje na. Enigszins verhit door alle activiteit liet deze redder in nood zich zakken op een ligbed, voldaan na gedane arbeid.
