Column Judith: Virus
Column Column Column Column Lucky LucAls ik haar kamer betreed, tref ik haar stralend aan, temidden van haar man en zoon. Ze geniet zichtbaar van haar bezoek. ‘Mijn man is al 100 geweest, weet je dat wel? En ik ben ook al ver in de 90!’
Ze kan haar trots nauwelijks onderdrukken. Wat fijn dat ze beiden een respectabele leeftijd hebben bereikt. Hij bezoekt haar zo vaak hij kan. Het is haar lichtpuntje van de dag.
‘Gisteren moest ik op mijn kamer blijven. Met de deur dicht. Niemand mocht erin en ik mocht er niet uit. Gelukkig hoefde ik maar één dag. De vorige keer moest ik hier vijf dagen doorbrengen. Weet je wel hoelang de dag dan duurt? We bellen wel, maar dat kan ik niet zo goed verstaan.’
Het klopt helaas wat ze zegt. Op onze afdeling heeft het coronavirus hardnekkig toegeslagen. Op het moment dat een bewoner hoest, neusverkouden is of koorts of verhoging heeft, wordt een PCR-test uitgevoerd. Tot de uitslag bekend is, wordt de bewoner in isolatie verzorgd.
Het is voor iedereen vervelend. Mevrouw beschrijft haar situatie heel treffend. De dagen duren lang en als je in je eentje eet, smaakt alles een stuk minder. Voor ons is het ook vervelend. Het aantrekken van beschermende pakken neemt kostbare tijd weg die we normaliter gebruiken voor een gezellig praatje met onze bewoners.
Laat één ding duidelijk zijn: zowel onze bewoners als wijzelf zijn, al voor het winterseizoen weer begint, helemaal klaar met dat virus. Laten we hopen dat de vaccinatieronde op tijd start, zodat we een gezellig najaar met onze bewoners kunnen vieren.
