Column Judith: Nog één ding
Column Column Column Column Lucky LucIntens verdrietig is ze, als ik haar een paar maanden geleden verwelkom als nieuwe bewoner op onze afdeling. Ze kan nauwelijks praten, zo overmannen de emoties haar.
Ik begrijp haar…door haar achteruitgang kan ze niet meer thuis wonen. De zorg wordt te zwaar. Het is slechts een hele kleine pleister op de wonde dat haar man haar beloofd om elke dag langs te komen. Ook haar dochter belooft haar niet in de steek te laten. Wat iedereen ook zegt, ze is ontroostbaar.
Inmiddels zijn we een paar weken verder. Ze heeft ontdekt dat in ons huis van alles georganiseerd wordt. Met een vrijwilligster speelt ze wekelijks rummikub. Ook de beweegclub vindt ze heel leuk, net zoals de muziek- en bingomiddagen.
Als ik haar spreek, geeft ze aan dat ze haar draai steeds beter gevonden krijgt. Er schort echter nog één ding. Ik kijk haar verbaasd aan.
‘Die muur waar ik op uitkijk, zuster…die vind ik zó verschrikkelijk. Ik ben gewend dat er leven in de brouwerij is, maar hier gebeurt helemaal niks; de hele dag niet. Mijn twee parkietjes lijken er niet zo’n last van te hebben; die kwetteren vrolijk erop los. Maar ik…ik word er zo treurig van.’
Ik begrijp wat ze bedoelt en regel dat, zodra een kamer vrijkomt, een verhuizing geregeld kan worden. En zo geschiedde! Samen met haar parkietjes verhuisde ze afgelopen week naar een kamer met uitzicht op de doorgaande weg.
