Column Judith: Kleine dingen
Column Column Column Column Lucky LucElke ochtend, voor dag en dauw, zit ze op het bankje op haar kamer met een tablet op haar schoot en eentje naast haar op de bank. Schaken is haar lust en haar leven. Uren spendeert ze aan haar hobby. Wekelijks bezoekt een vrijwilliger haar, zodat ze het spelletje ook in het echt kan spelen.
Door een herseninfarct heeft ze een spraakstoornis. Ze draagt hoorapparaten en is cognitief aangedaan, waardoor ze de tijd vergeet. Het is moeilijk communiceren met haar; niet goed horen en niet goed kunnen spreken zorgen ervoor dat ze vaak in haar eigen cocon leeft. Aan georganiseerde activiteiten neemt ze nooit deel. Met andere bewoners heeft ze weinig tot niets op.
Hoewel ze soms niet zo goed begrijpt wat we komen doen of waarmee we haar willen helpen, is ze altijd erg dankbaar.
Als haar kinderen op bezoek komen, straalt ze van oor tot oor. Bij het afscheid nemen, wacht ze zwaaiend bij de balustrade tot ze uit haar zichtveld zijn verdwenen. Zodra haar bezoek verdwenen is, snelt ze zich naar de huiskamer om te genieten van een lekkere lunch. Daarna gaat ze gauw weer een de slag met tablets, die geduldig op haar wachten.
Voor een buitenstaander oogt ze wellicht wat eenzaam. Als je haar wat beter observeert, lijkt ze een heel tevreden indruk te maken, blij met de kleine dingen in het leven.
