Column Judith: Nachtrust
Column ColumnHij woont nog niet zo lang bij ons. Voor de medische en financiële afspraken heeft hij een mentor en bewindvoerder. In zijn leven verloor hij twee keer een echtgenote. Beide huwelijken bleven kinderloos. Zijn huidige partner vindt het lastig om de situatie te overzien.
Ik word gebeld door de afdeling. Het is midden in de nacht. Hij is wakker geworden van de pijn op zijn borst. De pijn straalt uit naar zijn arm. De gesprekken met hem, zijn mentor en onze arts leveren geen volledig beeld op over zijn medisch beleid. Het ene moment geeft hij aan dat zijn leven voltooid is en dat hij geen levensverlengende ingrepen meer wil. Vannacht denkt hij daar compleet anders over. ‘Ik wil dat u alles in het werk stelt om mij in leven te houden!’, bespreekt hij met de dienstdoende arts.
Als ik arriveer om een hartfilmpje te maken, tref ik hem hevig emotioneel aan.
‘Die pijn, zuster, daar word ik zo bang van. Wat zou ik graag slapen en dit niet meemaken!’
Ik probeer hem te troosten en een luisterend oor te bieden.
Het hartfilmpje geeft geen uitsluitsel over de oorzaak van zijn pijn. Om zekerheid te krijgen, moet hij ingestuurd worden naar de eerste harthulp in het ziekenhuis. Uit het filmpje blijkt wel dat de oorzaak niet acuut is.
Onze arts bespreekt de uitslagen en opties met hem.
Hij besluit om van de pijnstilling gebruik te maken en in de ochtend de situatie opnieuw te bekijken. Als alle tranen gedroogd zijn, verlaat ik de kamer en wens hem een goede nachtrust.
