Moddergevecht

Daar sta ik dan, tot mijn knieën in de modder. Hoe ben ik hier in vredesnaam terecht gekomen? De vraag schiet door mijn hoofd, terwijl ik probeer mijn evenwicht te bewaren. Mijn evenwichtsgevoel is niet al te best, al sta ik stevig in mijn schoenen. Die schoenen zijn veilig opgeborgen in een kastje, op het droge. Mijn voeten proberen in weg te vinden in de glibberige modder, het minste of geringste brengt me aan het wankelen.

Voorzichtig zoeken mijn voeten een weg in het donkere, modderige water. Het lijkt overal even diep, maar het water is verraderlijk. Ineens is er een diepe put, lijkt het alsof de aarde onder je voeten verdwijnt, en lijk je weg te zinken. De ondergrond, als die er al is, biedt weinig houvast. Het is en blijft ploeteren!

Een smalle boomstam lijkt een uitweg te bieden. Hoog en droog ligt de stam over het water, de ene droge oever verbindend met de andere. Ik waag het er op, neem enkele wankele stappen en geef het plan op. Als je van de ene naar de andere kant wankelt, is de kans groot dat je in het water belandt. Mijn geluk kennende, op elegante wijze met mijn achterwerk in de lucht. Nee, dank u!

Achter ons klinken steeds luidere stemmen. De volgende groep is in aantocht, ongeduldig zijn ze. Ze willen vooruit, ze willen uit deze moddermassa. Dat wil ik óók, maar dan wel met overleg.

Met gemak banen ze zich een weg, waar ik aarzel. De boomstam is bepaald geen hindernis. Het zal aan mij liggen. Ik laat ze begaan, al gauw is de rust weergekeerd.

Met modder tussen onze tenen gaan we verder, het lijkt alsof ik zwarte laarzen aan heb over mijn melkwitte benen. Over harde zandpaden gaat het verder, paden gebakken in de ook deze dag genadeloos schijnende zon. De harde zandpaden voeren naar deze modderpoel, en naar de volgende, langs boomgaarden en prachtig aangelegde middeleeuwse en Romeinse tuin. De lucht is strakblauw, de wolken zijn op vakantie.

Dan volgt een pad, bekleed met stenen. Eerst kleine stenen, die steeds groter en groter worden. Een weldaad voor onze ontblote voeten. Het pad voert dwars door een andere poel, langs een gespannen touw. Het touw biedt nog enige houvast, als mijn voeten weer voorzichtig hun weg zoeken en een nieuwe modderlaag krijgen.

Het is een afwisselend pad, daar in Twello, op de grens van Gelderland en Overijssel. Een pad dat niet alleen langs modderpoelen en tuinen voert, maar ook door dichte bossen en struikgewas. Door hoog olifantsgras, waar je achter elke bocht een olifant of tijger verwacht. Waar stemmen klinken die ver weg lijkten te zijn, maar toch dichtbij. Waar het pad over een smal plankje voert, waar ik wel mijn evenwicht weet te bewaren.

Een pad, waar het eindpunt een mooi terrein is, een oase van rust, midden in de natuur. Hier kunnen we even bijkomen van ons moddergevecht.