Instappen!!!!!

Son en Breugel - Het fluitje van de conducteur krijst over het perron. Ik zit nog twijfelachtig op een bankje te wachten, maar waarom wacht ik eigenlijk? Ik zie in mijn ooghoek dat de man met het geel-blauwe petje voor de tweede maal diep ademhaalt om het erwtje in zijn fluitje nog een keer een flinke opdonder te geven. Ik sta op en spring zonder al te veel na te denken op de trein. Eigenlijk zat ik al enkele jaren op dat bankje te wachten en te twijfelen.

Nu, ruim 5 jaar later, ben ik nog steeds blij dat ik op die tonpraters-trein ben gestapt. Wij, mijn vrouw en ik, gingen al sinds '96 naar de zittingsavonden. Vele vrienden hadden al getracht mij over te halen om ook in de ton te gaan staan. Echt iets voor jou, riepen ze dan. Maar ja, moppen vertellen met een paar pilsjes op aan een hangtafel tijdens een feestje is wel even iets anders dan in je uppie voor 750 uitzinnige mensen in de tent te staan!

Op die zondagochtend, ergens in september 2013, stapte ik dus op de trein. Tijdens die, voor mij eerste, bijeenkomst van de tonpraterscommissie voelde ik me wat onwennig maar de 'ouwe rotten' stelden me snel op mijn gemak. Ik had door de jaren heen al wat hersenspinsels verzameld en na een paar weken durfde ik het aan. Ik, hoe zal ik het netjes zeggen. Ik produceerde zeven kleuren faces. De eerste opmerking van een zogenaamde aanstaande collega was: Leuk, goeie tekst maar ik zou er wel een grap inzetten!

Vele zondagochtenden volgden, hersenspinsels werden met hulp van de hele groep een heus verhaal. En na een tussenstation, een interne try-out, kwam het eindstation in zicht: de eerste keer op het podium in de tent. Twee uur voor aanvang. De gehele groep is achter de coulissen aanwezig om je te ondersteunen en geven de laatste adviezen. Mensen die mij kennen weten het. Als ik zenuwachtig ben dan ga ik hoesten, hard hoesten. Zo hard dat mijn sokken mijn huig aantikken. Dan word je aangekondigd, de ton staat klaar, er is geen weg meer terug. Ik loop naar het podium en het lijkt wel of je door het publiek naar binnen wordt gedragen. Sodeknetter wat lijkt die tent plotseling groot. De adrenaline doet zijn werk. De eerste grap, de eerste lach. Het typetje De Vrijwilliger heeft er zin in en kan, dankzij het lachend en luisterend publiek, zijn verhaal op de manier afmaken zoals het was gepland. De 14 minuten zijn in een mum van tijd om, de afmars volgt, het publiek draagt je naar buiten.

Achter de schermen staan de collega's je op te wachten. Kikken man! En het mooiste is: morgen mag ik weer.

Tot volgende week,
Giel van Erp