Column Luc: Met de vlam in de pijp
Column Column Column Column Lucky LucSon en Breugel - Ik durfde niet om me heen te kijken. Ik stond stil bij een stoplicht, wachtend tot het groen werd. Links van mij stonden auto’s te wachten, rechts ook. Achter me stond er ook al een rij. Gas geven? Nee, dank u. Zelfs in stilstand, mijn voet zwevend boven het gaspedaal, was het kabaal oorverdovend. Dan te bedenken dat het niet eens mijn auto was, die ronkte alsof ik op Zandvoort reed. Het was de auto van mijn moeder, een Fiat Panda. Vierkant, hoekig, zo eentje waar je iedereen in uitlachte, als je die reclame uit de jaren ’80 mag geloven.
Het was de eerste auto waar ik in reed, nadat ik mijn rijbewijs gehaald had. Een hele overgang, kan ik u vertellen, van een soepel lopende dieselauto die nog ging rijden als je de koppeling op liet komen tot een stijf schakelende, stroef draaiende benzineauto, waar je het gaspedaal flink in moest trappen om te voorkomen dat-ie stil zou vallen, als de koppeling opkwam. Met weinig kilometers op mijn teller was het niet de meest ideale auto om mee te oefenen, het was beter dan niets. Dus ging ik regelmatig op pad met die auto, een redelijk onopvallend model, normaal gesproken. Tenzij je een gaatje in de uitlaatpijp hebt, waardoor het klinkt alsof je heel wat meer paardenkrachten onder de motorkap hebt dan daadwerkelijk het geval was. Alsof je in een raceauto door de straten aan het scheuren bent.
Ik voelde dat de ogen op me gericht zijn, ze brandden als het ware in mijn rug, en in mijn wangen. Angstvallig keek ik voor me, vol ongeduld wachtte ik tot het groen zou worden, en het geraas van mijn auto zou verstommen tussen het geraas van de andere optrekkende vehikels.
Er komt een moment, dat je de schaamte voorbij bent. Een moment dat je inziet, dat je er toch niets aan kunt veranderen. Er komt een moment dat je denkt: ‘Wat kan het mij ook bommen!’ Dat moment was nu aangebroken. Ik trok mijn denkbeeldige racehandschoenen aan, stelde mijn spiegels goed af, en duwde alvast het gaspedaal een paar keer in.
Eindelijk was het zover. Het geraas, dat bij stilstand al oorverdovend was, brak nu bijna door de geluidsbarrière. Vooruit ging mijn auto, wat gepaard ging met een hoeveelheid lawaai die een veel hogere snelheid beloofde. Met de vlam in de pijp scheurde ik door de Brennerpas!
