Column Judith: Ik heb je zo gemist
Column Column Column Column Lucky LucSon en Breugel - Wondroos heeft hem ernstig verzwakt. Terwijl hij zijn vrouw bezoekt, vanwege haar dementie woont ze in een kleinschalige woonomgeving, gaat hij onderuit en valt. Om te herstellen en aan te sterken verblijft hij tijdelijk bij ons.
Zijn vrouw heeft hij al een paar weken niet meer gezien; hij was te zwak om haar te bezoeken. Gelukkig is hij aan de beterende hand. Zijn dochter regelt een taxi en zo kunnen ze elkaar eindelijk weer zien. Hij is erg zenuwachtig en maakt zich zorgen dat ze hem niet meer zal herkennen. Ook vraagt hij zich af of hij tijdens de taxirit niet in slaap zal vallen.
Als ik hem die avond ga verzorgen, zit hij te glunderen in zijn stoel. Ik informeer naar het verloop van de middag. Hij huilt. Tranen van geluk en ontroering stromen over zijn wangen.
‘Ik kwam binnen, zuster, en iemand van de verpleging zei haar dat ze eens moest kijken wie er binnenkwam. Ze keek me aan en zei: ‘Eindelijk, daar ben je! Ik heb je zo gemist!’ Zuster, ik had niet durven dromen dat het zo fijn zou zijn!’
Het bezoek heeft hem overduidelijk goed gedaan. Hoewel hij zichtbaar vermoeid is van deze inspannende dag heeft hij nieuwe moed en kracht gevonden om te werken aan zijn herstel. Liefde blijkt ook nu weer het krachtigste medicijn voor een goed herstel.
