Column Luc: Een avond om nooit te vergeten
Column Column Column Column Lucky Luc‘Dit was niet de vrijdagavond die je in gedachten had’, zei ik tegen mijn lief, tussen twee pijnaanvallen door. We zaten in de auto, op weg naar de tandartsenpost, ergens in de binnenlanden van Eindhoven. Een kies had dit weinig opportune moment uitgekozen om uit te barsten, alsof het een vulkaan was. Het was drukker dan ik verwacht had, zeker als je bedacht dat het Nederlands elftal op het punt stond de kwartfinale te spelen tegen Argentinië. Een wedstrijd waar ik ook liever naar had zitten kijken. Het was nu al een avond om nooit te vergeten!
Het kwam onverwacht, het begon een tijdje daarvoor met een afgebroken vulling, maar de pijn en temperatuurgevoeligheid leken verminderd te zijn. De maandag ervoor had mijn tandarts nog naar gekeken, tijdens de controle. Niets aan de hand, maar wel in de gaten houden. Net aan het begin van het weekend ging het dan toch mis. De pijn werd erger en erger, daar hielp geen paracetamol meer aan. Omdat het vrijdagavond was, kon ik alleen bij de tandartsenpost terecht. Op weg ernaar toe kon ik alleen maar aan de wedstrijd denken. Was het de spanning over de uitslag die de uitbarsting veroorzaakte? Ik mijn gedachten hoorde ik half Nederland in juichen uitbarsten als Oranje scoorde, terwijl ik in de tandartsstoel lag.
We moesten even wachten voordat de dienstdoende tandarts tijd had. Een kleine jongen kwam voorbij, zijn hand klampte een verbandje waar zo-even nog een kies had gezeten. Even trok hij het verband weg, een bloederig spoor achterlatend. Het was een hartverscheurend gezicht, het stelde me bepaald niet op mijn gemak. Even later was het mijn beurt, en lag ik in een vreemde stoel, starend naar een vreemd plafond. Vreemd, hoe je gehecht raakt aan de stoel en het plafond van je eigen tandarts! De conclusie: een wortelkanaalbehandeling. Die onderga ik liever in een vertrouwde stoel, starend naar een bekend plafond. De oplossing? Een sterke pijnstiller.
Zo zat ik een tijdje later toch te kijken naar de wedstrijd, dankzij uitzending gemist. De spannende tweede helft, met een bloedstollende inhaalrace (lang leve Wout Weghorst!), een weinig enerverende verlenging, gevolgd door een zenuwslopende penalty-reeks met de voor Nederland bekende afloop, ik heb het mee mogen maken, zonder te maken te hebben met hartverzakkingen en dergelijke. Of het de pijnstiller was, weet ik niet, ook de teleurstelling was goed te dragen.
Al met al was het een avond om nooit te vergeten!
