Astrid en Hennie Deckers- de Vries 50 jaar: een paar apart

Verliefd, verloofd, getrouwd. Dat tweede slaan we tegenwoordig vaak over, maar de rest van het eeuwenoude cliché staat nog steeds als een huis. Toch? Liefde is toch de enige basis voor een 'normaal' huwelijk? Wat blijft het stil?

Astrid en Hennie Deckers- de Vries zijn op 20 december aanstaande 50 jaar getrouwd. Als het aan de toenemende levensverwachting zou liggen, een mijlpaal die bijna alledaags zou moeten zijn. Inmiddels weet iedereen dat het omgekeerde gebeurt, om een heleboel redenen die ook iedereen weet. Verleidingen, individualisme, datingsites, sociale media, en scheiden gaat tegenwoordig zó gemakkelijk.
Astrid en Hennie Deckers zijn in dat opzicht absoluut 'een paar apart'. "We kwamen elkaar al helemaal op het verkeerde moment tegen" vertelt Astrid. "We woonden allebei in Eindhoven, Tongelre. Ik had net een relatie van drie jaar achter de rug en was nog niet over mijn verdriet heen. Ik werkte bij Philips in Eindhoven op de lichtdruk en was tussen mijn collega's de enige vrijgezel. Op een gegeven moment ging schildersbedrijf Knaapen bij ons aan de slag, alle mannen waren getrouwd behalve Hennie. Bij de lunch werden we steeds door onze collega's naast elkaar aan tafel gezet. Maar daar was ik nog helemaal niet aan toe, en Hennie vond ik ook niet veel aan."

Het zal je maar gezegd worden. Toch hoort Hennie het grinnikend aan. "Ik heb toen een paar keer tegen hem gezegd 'ge hoeft niet meer te komen', maar Hennie blééf komen" herneemt Astrid. "Het was geen liefde op het eerste gezicht, ook niet op het tweede, en verliefd zijn we al helemáál niet geweest!"
Maar waarom zijn jullie dan getrouwd? "Alleen is maar alleen, we hadden allebei wel behoefte aan gezelschap en sommige dingen gaan nu eenmaal beter als je met z'n tweeën bent. Ik kom uit een gezin waar geen liefde was, blijkbaar had ik dat zelf ook niet per sé nodig" denkt Astrid hardop. "We zijn verhuisd naar Woensel, hebben een dochter en een zoon, die zijn goed terecht gekomen, en hebben ook kleinkinderen. Daar had ik ook een hondje waar ik gek mee was. Na 28 jaar zijn we verhuisd naar de Nachtegaallaan in Son, we wonen hier nu vier jaar, maar ik mis mijn hondje nog steeds."

Maar dan neem je toch een ander hondje? "Dat wil Hennie niet." Heeft Hennie hier dan ook iets te zeggen? Daar kan het stel wel om lachen. "Jawel, ik ben alleen niet zo'n prater" zegt Hennie. "Hij is een binnenvetter. Hoe vaak ik hem al niet heb gezegd 'en nóu praat je!' maar het heeft allemaal niks geholpen" verzucht Astrid. "In Woensel was veel meer contact tussen de mensen. Ik zou het wel gezellig vinden als hier ook eens wat vaker iemand op de koffie kwam." Zijn ze dan geen lid van een vereniging? Hobby's? Hennie: "Ik doe mijn leven al niks liever dan werken, schilderen." Astrid schudt nee. Zit ze dan de hele dag achter de geraniums? "Nou nee, dat toch ook niet. Ik puzzel wat, computerspelletjes, en poetsen doe ik ook graag." Dat kan toch ook bij een ander? Dan krijg je wat meer contacten. "Nee, hier thuis heb ik mijn handen al vol." Vakanties dan? "Dat doen we niet meer, we zijn wel naar Turkije geweest, en Tunesië. Ook een paar keer naar Spanje, met de auto."
Hennie is "nooit ziek geweest", bij Astrid gaat de gezondheid wel wat achteruit. En als een van de twee ooit hulpbehoevend wordt? "Het leven is geven en nemen, het loopt zoals het loopt. Natuurlijk blijven we elkaar dan helpen en ondersteunen, zolang we dat zelf kunnen" besluit Astrid.