Column Judith: Een kanjer!
Algemeen ColumnZe is 89. Aan iedereen die het horen wil, vertelt ze vol trots dat ze bijna 90 is. Het is haar niet aan te zien.
In haar werkzame leven was ze kraamverzorgster. Een hele kordate, als je het mij vraagt. Later werd ze vrijwilligster in het verpleeghuis waar ze nu woont.
Ze geniet van het leven, is trots op haar dochters en schoonzonen, kleinkinderen en achterkleinkinderen. Door haar drukke sociale leven heeft ze nauwelijks tijd om aan activiteiten deel te nemen. Van de schilderclub wil ze graag lid worden, dan kan ze iets leuks voor de achterkleinkinderen maken, nu ze niet meer kan oppassen. Hoewel ze graag iets lekkers lust, staat gezond leven hoog in haar vaandel.
Een klein beetje zoet toetje voor de smaak, kamillethee en warme melk voor het slapen gaan, watjes op haar ogen voor rust in haar hoofd en vooral: lopen! Heel veel lopen!
'As ge niet in beweging blijft, dan roest-e vast!', is haar motto.
Wat is ze streng voor zichzelf. De huid van haar benen staat onder hoogspanning door het vocht dat haar lichaam vasthoudt. Maar lopen zal ze! Geen discussie!
Als ik haar die avond verzorg, tref ik haar verdrietig aan: ''t Gaat niet, Judith, ik kan niet zo ver lopen!'
Ik ga bij haar zitten en leg mijn hand op haar knie: 'Het valt ook allemaal niet mee! Ben je niet te streng voor jezelf?'
Haar schoonzus is overleden en over twee dagen is de uitvaart. Het verdriet en de confrontatie met de hardheid van het leven kosten meer energie dan ze wil toegeven.
Ik help haar op bed. Door het vocht in haar benen, mag ik haar niet masseren. Heel liefdevol insmeren met olie kan echter nooit kwaad. Ik zie haar in slaap doezelen en verlaat zachtjes de kamer. Welterusten kanjer!
