Column Luc: Kwestie van geduld
Algemeen ColumnSon en Breugel - Het is een kwestie van geduld, vroeg of laat is het zo ver: tijd voor vakantie! Dat was nog wel een ding. In het voorjaar zouden we naar Noorwegen gaan, maar dat land ging op slot, net als Nederland trouwens. In het najaar wilden we nog een poging wagen, maar waar naartoe? Eerst ging onze aandacht uit naar Zwitserland, al gauw bekroop ons het gevoel dat het geen goed idee zou zijn. Wat als corona een comeback zou maken en het land op slot ging? Het vooruitzicht vast te zitten in het buitenland trok ons niet aan.
Dus werd het een vakantie in eigen land, Zuid-Limburg om precies te zijn. Net op het randje van Nederland zaten we, bij Vaals. Een stukje buitenland in eigen land, met het ‘echte’ buitenland binnen handbereik. Het zacht golvende landschap, de afwisseling van bomen en open velden, van stijgen en dalen, bossen en weilanden, bomen en heggen, het is een lust voor het oog. Met de ‘sjpatzierkaart’ als trouwe met gezel doorkruisten wij al wandelend het herfstige Limburgse land. Tussen twee hoge heggen door, net breed genoeg voor één persoon, door schilderachtige dorpjes, langs het prachtige riviertje de Geul, via de enige berghut van Nederland, het drielandenpunt en de Wilhelminatoren.
Het landschap was nog niet in de grip van de herfst, al had de zomer ons land nét verlaten. Met een extra trui aan en een waterdichte jas verkenden wij het prachtige landschap, zwierven door bossen met prachtige beuken, statige eiken en slanke dennen en over menig weiland, al slalommend tussen de koeien en hun vlaaien door. We lunchten op een heuveltop (met uitzicht, uiteraard), of gezellig samen schuilend onder een afdakje, gewoon op het gras of in de berm, wel op een stukje plastic als het net geregend had. Of het nou het landschap was, of gewoon het feit dat we even uit de dagelijkse sleur waren, ik weet het niet. Wat ik wel weet, is dat ik verliefd werd. Verliefd op het mooie Zuid-Limburg, verliefd op de heuvels, de haagjes, de bossen en ja, ook op de Limburgse vlaai. Is het niet meer dan een vakantieliefde, die uitdooft naarmate de vakantie langer achter me ligt? Wellicht, de tijd zal het leren.
Waar ik er eerst als rechtgeaard Brabander niet aan wilde, zing ik het nu uit volle borst mee met Rowwen Heze:
‘t is een kwestie van geduld
rustig wachten op de dag
dat heel Holland Limburgs lult!
