Column Judith: Vastzitten
Algemeen ColumnSon en Breugel - Zijn zorgen kun je zonder meer groot en veel noemen. Een verandering in leefstijl zou resulteren in een gezondheidsverbetering en sommige problemen zouden zelfs kunnen verdwijnen. Door alle tegenslagen heeft hij er de motivatie niet voor. Als je hem dus zoekt, kijk dan maar in de tuin. Daar rijdt hij dagelijks meerdere keren met zijn scootmobiel heen om zijn grote vriend, de sigaret, te ontmoeten.
Zo ook deze avond. ‘Tot straks, zuster! Ik ben even weg!’ Onze werkzaamheden gaan gewoon door, ik zie hem straks wel weer. Dan is er plotseling een telefoontje van mijn collega van de receptie: een cliënt is met zijn scootmobiel vast komen te zitten. Of we even willen gaan kijken.
Mijn collega en ik haasten ons naar beneden en daar zit hij: ‘zuster, ik kan niet meer voor- of achteruit! U moet me helpen!’ Mijn collega haalt snel een stoel, zodat hij kan zitten. Daarna gebruiken we al onze krachten om de zware scootmobiel uit het bloemenperk te trekken. Het is in deze hoek van de tuin inderdaad erg donker, dus ik kan me het ongelukje goed voorstellen. Als ik hem vraag wat er door het struikgewas ruist, begint hij te lachen.
Nadat de scootmobiel bevrijd is, begeleid ik hem terug naar zijn mobiele kameraad. Ik voel zijn koude handen. ‘U heeft vast heel veel warme liefde, uw handen zijn zo koud!’, zeg ik hem grappend.
‘Zuster, dat is allemaal voor u; wat ben ik blij dat u er was!’
