Column Judith: Geen corona
AlgemeenSon en Breugel - Gedurende de eerste 2 uur van mijn nachtdienst heb ik haar al 3x naar het toilet geholpen. Het lukt haar steeds slechter om vanaf de bedrand te komen staan. Ze is overduidelijk vermoeid. In de nacht hoor je tenslotte ook te slapen, zodat je de overdag fit bent.
Rond 2.30 uur maakt ze weer alarm. Bij binnenkomst op haar kamer zie ik meteen dat het foute boel is. ‘Zuster, je moet iets doen. Mijn hart springt er bijna uit!’
Ik kijk haar aan en zie haar koortsige gezicht. Haar kortademigheid valt me meteen op. Ze is echt heel ziek.
Zodra ik alle informatie heb verzameld en wat tests heb gedaan, overleg ik met mijn collega van het verpleegkundig team. Samen staan we aan haar bed. Het zou een uitbraak van COVID-19 kunnen zijn. Ook een blaasontsteking kan de oorzaak van haar klachten zijn. Of allebei...
In overleg met de arts besluiten we haar in isolatie te verplegen totdat de uitslag van de coronatest bekend is. Verder starten we met een antibioticumkuur.
Een paar dagen later zie ik haar weer. Ze is gelukkig weer helemaal opgeknapt. Geen corona, wel blaasontsteking. De isolatieverpleging vond ze vreselijk, maar verder is ze opgewekt.
Ik reik haar het drankje van het antibioticum aan en beloof haar dat ik straks een praatje kom maken. ‘Is goed, hoor. Ik zie je bij de volgende pil, afgesproken!’ En bedankt voor de goede zorgen!, lacht ze me toe.
