Column Judith: Superoma
Algemeen ColumnSon en Breugel - Hij staat wat te drentelen bij de deur van de huiskamer. Ik vraag hem of hij iemand zoekt. Nee, hij zoekt niet iemand, hij zoekt íets: de magnetron. Hij is op bezoek bij zijn oma van 95. Ze hebben de hele middag samen gekaart en hij heeft zelfgemaakte soep voor haar meegebracht. Of ik die even warm wil maken.
Zo’n lief verzoekje kan ik natuurlijk niet weigeren. Wat later zie ik ze samen op haar kamer zitten smullen. Ik loop binnen en complimenteer haar met haar superleuke en attente kleinzoon. Ze glundert van oor tot oor.
Als ik haar ‘s-avonds op bed help, begint ze te vertellen. Inmiddels is hij bijna klaar met studeren (wat moeten ze tegenwoordig lang leren, hè zuster?). Eigenlijk past het helemaal niet dat ze tijdelijk hier woont. Hij komt vaak met vrienden bij haar slapen. Als ze dan op stap gaan, dan blijven ze bij oma slapen. Vooraf eten ze soep, in de nacht zorgt ze voor emmertjes (als dat nodig is) en in de ochtend eten ze samen brood.
De ene keer komt er eentje mee, de volgende keer bestaat het gezelschap zomaar uit 5 of 6 slungels. Ik zie haar genieten als ze erover vertelt. Ze hoopt maar dat ze nog naar huis mag. Met haar 95 levensjaren is ze behoorlijk wat energie kwijtgeraakt en het moet thuis natuurlijk wel veilig kunnen.
Voor haar kleinzoon en zijn vrienden is ze ongetwijfeld superoma; een titel die ze wat mij betreft meer dan verdiend heeft.
