Column Judith: Nietjes
Algemeen ColumnSon en Breugel - Hij wordt opgenomen nadat hij thuis lelijk was gevallen. Het leverde hem een flinke hersenschudding, hechtingen en agraves (nietjes, in de volksmond) op. Soms is hij duizelig en af en toe lijkt hij wat verward. Altijd is hij gedreven om naar huis te gaan. Daartoe volgt hij trouw alle therapieën. Tussendoor oefent hij vlijtig alle huiswerk. Hij herstelt elke dag een beetje meer. De nietjes zijn inmiddels verwijderd en de hechtingen zouden vanzelf oplossen. Daardoor ziet hij er een stuk minder dramatisch uit dan bij opname.
Vooral in de avond pakt hij zijn moment om wat te kletsen. Liefst vergezelt hij dat van een dolletje. Een dag niet gelachen, is immers een dag niet geleefd. Als ik die avond zijn kamer binnenkom om te vragen of ik hem ergens mee kan helpen, wijst hij naar zijn hoofd. ‘D’r steekt iets uit munne kop, zuster!’ Ik kijk en voel en bemerk een knoopje van een hechting. Ik bied hem aan het weg te knippen, zodat hij er geen last meer van heeft.
Terwijl ik mijn pincet en mijn mesje erbij pak, kijkt hij me olijk aan en zegt: ‘Ge snijdt d’r toch nie al m’n hersenen uit, hè? Ik moet nog af en toe unne keer kunnen nadenken!’ Ik schiet in de lach en beloof hem dat ik van zijn brein afblijf. Nadat het klusje geklaard is, bedankt hij me hartelijk.
Met een lach op mijn gezicht verlaat ik zijn kamer. Dit zijn heerlijke momenten in ons werk; ik houd ervan.
