Column Judith: Oplossingsgericht denken
Column Column Column Column Lucky LucDiverse valpartijen door een ernstige vorm van reuma zorgen ervoor dat ze bij ons wordt opgenomen. Op onze afdeling kan ze leren omgaan met haar aandoening, waarna ze weer thuis bij haar man kan wonen. Vanaf het moment dat ik haar leer kennen, merk ik dat humor haar op het lijf geschreven is. Dat ze van haar broer een stuntdiploma kreeg, kan ze niet vertellen zonder te schateren van het lachen. Met haar positiviteit en optimisme verzet ze hele bergen.
Een controle-afspraak in het ziekenhuis gooit roet in het eten: haar wervels blijken dusdanig beschadigd te zijn dat haar pijn en immobiliteit zal toenemen. In een gesprek met de verpleeghuisarts en haar dochter geeft ze aan dat ze verwacht niet meer naar huis te kunnen, niet meer bij haar man te kunnen wonen. Haar stem breekt als ze haar toekomstperspectief uitspreekt.
Het gesprek valt stil. Dan herpakt ze zich, veegt haar tranen weg en geeft aan welk huis haar voorkeur heeft. Ze blijft het liefst dicht in de buurt van haar man wonen, zodat hij haar met de fiets kan bezoeken. Ze denkt nog een moment na, recht haar rug, kijkt ons allemaal aan en zegt: ‘Ik zou willen dat jullie gaan informeren of ik in een elektrische rolstoel kan rijden. Als dat mogelijk is, dan kan ik ook nog af en toe zelf naar huis toe.’ Mijn collega’s en ik staan versteld van haar oplossingsgerichte denkwijze.
Een paar dagen later werk ik weer en help haar naar bed. Ik wens haar welterusten en wil de kamer verlaten. Ze vraagt me te blijven: ‘We hebben nog geen liedjes gezongen. Ik moet wel oefenen voor als ik straks rondjes rij met die rolstoel!’
