Column Judith: Loslaten
Column Column Column Column Lucky LucHet leven sloeg haar keihard om de oren. Dat haar ziekte ongeneeslijk is en tot lichamelijke achteruitgang en afhankelijkheid zal leiden, realiseerde ze zich jaren geleden al.
Nadat ze in de hospice opknapte, kreeg ze een kamer in het verpleeghuis. Met zichzelf heeft ze afgesproken dat ze grenzen stelt aan die afhankelijkheid. Regelmatig bespreekt ze haar situatie met haar kinderen en regelmatig balanceert ze op het randje van leven en dood. Keer op keer krabbelt ze weer op en leeft in haar reservetijd.
We spreken veelvuldig over haar gestelde grenzen, waarbij ik me hardop afvraag of ze ze werkelijk zo strikt zal hanteren als ze de tijd er rijp voor acht. Aan het einde van afgelopen zomer vertelt ze, met tranen in haar ogen, dat ze de kracht niet meer heeft om door te gaan. Ze wordt emotioneel bij de gedachte dat ze haar kinderen moet achterlaten.
Het euthanasietraject wordt gestart. Ze zal haar eigen weg gaan, vastberaden en emotioneel. Het doorlopen van de gehele procedure blijkt zwaar, zowel voor haar als voor haar liefsten. Dapper zet ze door. En zo gebeurt het dat we ons rondom haar bed verzamelen. Ze is zelf de basis van een liefdevolle kring met haar zoon en dochter aan weerszijden. Onze twee artsen en ikzelf sluiten eveneens aan.
Een laatste kus wordt gegeven en tranen vloeien. Gesteund door haar laatste glimlach en begeleid door haar woorden ‘Het is goed zo!’ gunnen haar kinderen haar het ultieme geschenk van liefde. Hun moeder mag haar zware leven loslaten. In vertrouwen sluit ze voor de laatste keer haar ogen.