Column Judith: Haast
Column Column ColumnDoor parkinsonisme in combinatie met een herseninfarct is ze bij ons opgenomen. Twee liefdespartners gaf ze af. De laatste tijd gaat ze lichamelijk steeds meer achteruit. Dat vindt ze lastig. Zo lastig dat ze overweegt om haar euthanasieverklaring actief te maken. Gelukkig voelt ze zich gesteund door zowel haar dochter als haar zoon. Beide kinderen zien de zwaarte waarmee het leven op haar schouders drukt.
Vandaag is haar dochter bij haar op bezoek. Ik tref haar op het moment dat ik haar medicatie ga brengen. Ze begroet me hartelijk als ik de kamer van haar moeder binnenkom.
Mevrouw zelf is al vier stappen verder. Terwijl ik nog bezig ben met de begroeting van haar dochter, heeft zij haar bril al afgezet en zit met een open mond te wachten tot ik, liefst tegelijkertijd, haar oogdruppels in haar ogen mik en haar pillen, vermengd met appelmoes, in haar mond achterlaat.
Lachend kijkt haar dochter me aan: ‘Of je even wil doorwerken; mijn moeder heeft blijkbaar haast!’ ‘Zeker heeft ze haast, dat heeft ze elke dag!’, vul ik aan. We schieten in de lach en ook mevrouw realiseert zich hoe komisch de situatie is, die ze zelf creëerde.
Als ik haar die avond naar bed breng, komt ze terug op het voorval van eerder op de dag. ‘Mijn dochter en jij, jullie zijn me er twee! Wat moest ik lachen toen ik jullie zo samen bezig zag!’
Het doet me goed dat ze, ondanks alle zorgen, kan genieten van dit soort kleinigheidjes. Hopelijk levert het haar voor vannacht mooie dromen op.
