Column Judith: Glans
Column Column ColumnZe maakt niet vaak alarm, alleen voor toiletgang en hulp bij aan- en uitkleden. Verder is ze vaak alleen op haar kamer, waar ze geniet van wat lekkers en een sigaretje. Haar dagen vult ze met televisie kijken. In het weekend krijgt ze vaak bezoek van haar zoon, schoondochter en kleindochter.
De laatste helpt ons regelmatig in de huiskamer. Mevrouw is zo trots als een pauw op haar en vindt het prachtig als ik naar haar informeer.
Bij het betreden van haar kamer passeer ik dagelijks een kastje met daarop twee urnen. Tot vandaag durfde ik, bang om pijnlijke littekens te beschadigen, niet te informeren naar de dierbaren die met haar mee verhuisden naar het verpleeghuis. Vandaag trek ik mijn stoute schoenen aan en informeer naar haar leven. Ze vertelt over het overlijden van haar man en de eenzaamheid die ze voelde.
Enkele jaren later, ze is nog herstellende van de moeilijkheden waarmee het leven haar confronteert, overlijdt één van haar zoons. Het leven drukte zwaar op zijn schouders; hij was geestelijk ziek, aldus zijn moeder, en zag geen uitkomst meer. Verdrietig blijft ze achter. Alsof het allemaal nog niet zwaar en moeilijk genoeg is, wordt ze getroffen door een herseninfarct. Ze kan niet meer zelfstandig thuis wonen.
Moedig slaat ze zich wederom door deze nieuwe situatie heen en maakt er het beste van. Doordat ze haar man en haar zoon dagelijks dichtbij zich heeft en steun en plezier ervaart door haar zoon, schoondochter en kleindochter lukt het haar om de glans van haar leven te zien en te voelen.
