Column Lucky Luc
ColumnWinter wonderland
Zaterdagmorgen, 3 maart. De meteorologische lente is twee dagen tevoren begonnen. Iemand was blijkbaar vergeten het tegen de winter te zeggen, die deed nog een laatste, verwoede poging het land in zijn ijzige greep te krijgen.
Ik kijk uit het raam, tot mijn verrassing ligt er een laagje sneeuw op de grond en op de daken, als fijne poedersuiker. Mijn eerste neiging is om naar buiten te rennen, om als eerste mijn voetafdruk in de maagdelijke sneeuw te zetten. Of een sneeuwpop te maken. Of me middenin een sneeuwballen gevecht te storten.
De sneeuw had haar maagdelijkheid al opgegeven, menig auto- of fietsband had al een diep spoor getrokken. In de verste verte was geen sneeuwballen gevecht te bekennen, een sneeuwpop hadden we de vorige keer dat er sneeuw lag al gemaakt. Om de pop binnen een dag of wat weer te zien smelten. Dat kon ik mijn hart niet nog een keer aandoen!
Toeval of niet, vandaag is er de opening van een natuurpad. Het vooruitzicht te kunnen wandelen in de sneeuw, dat kan ik niet weerstaan. Voorzichtig stap ik op mijn (witte) fiets, perfect gecamoufleerd voor dit weer. Voorzichtig draai ik naar rechts. De straat is nog niet bestrooid, ik neem de bocht ruim en draai langzaam bij naar rechts. Een vrouw met kinderwagen komt me tegemoet, ze kijkt me een beetje meewarig aan. 'Jij bent gek, om je op de fiets op de weg te wagen!'
Het zou goed kunnen.
De ene weg is de andere niet, op de doorgaande wegen is de sneeuw al weggereden door het drukke verkeer. Zodra ik in de buurt kom van het bos, keert de sneeuw weer terug en gaat het tempo weer omlaag. Bochten zijn een uitdaging, die ik langzaam en bedachtzaam aanga.
Ik slaag erin me staande te houden, zonder glibberen of glijden haal ik het startpunt van de wandeling. De wandeling is een belevenis op zich, met joelende kinderen die voortdurend sneeuwballen naar elkaar gooien. Dat hebben ze in hun jonge leven niet vaak meegemaakt, sneeuw. Ik, die al wat ouder ben, trouwens ook niet. Geniet ervan, zolang het duurt!
Het is een magisch gezicht, in het bos. Bomen bedekt met een dun laagje sneeuw, witte vlaktes waar de sneeuw aan het rulle zand plakt, en dan het ven. Het water bevroren, de schaatsers draaien hun rondjes. Sommigen spelen ijshockey, anderen zitten nog aan de kant en doen hun schaatsen aan. Alsof een tekening van Anton Pieck tot leven is gekomen!
Het was een wonderbaarlijke ervaring, dit winter wonderland. Gelukkig trekt de natuur zich niets aan van de kalender!
