Column Judith: Akelige samenwerking
Algemeen ColumnSon en Breugel - Lopend met haar rollator betreedt ze onze cohortafdeling. Ze begrijpt er niks van. Waarom moet ze weg uit haar vertrouwde omgeving? Ze wil niet vervelend zijn of om hulp vragen. Ze wil niemand tot last zijn. Thuis, de enige plek waar ze nog enigszins de weg wist, daar wil ze zijn.
Alsof haar dementie haar leven nog niet genoeg beheerst, heeft iemand ook nog getest dat ze besmet is met covid-19. Ze vindt het maar niks en mist haar buurvrouwtje, met wie ze dagelijks een koffietje doet.
Volgens haar wijkverpleegkundige dwaalt ze en is er risico op besmetting van anderen. Daarom komt ze tijdelijk naar onze afdeling. Tijdelijk..., haar symptomen lijken immers mee te vallen. Ja, ze hoest wat en is soms behoorlijk kortademig, maar verder komt ze even uitzieken om daarna weer naar huis te gaan.
Hoewel de noodzaak van haar opname voor iedereen duidelijk is, hakken de gevolgen er meer in dan menigeen verwachtte.
Covid-19 blijkt akelig goed samen te werken met haar dementie en dat is geen voordeel. Samen krijgen ze haar wel klein. Ze verzwakken haar. De ene dag wint covid-19 en is ze echt heel ziek. De andere dag wint dementie; met verwardheid alom. De samenwerking tussen beide aandoeningen resulteert onder andere in een sterk verminderde eetlust.
Desondanks en tegen alle verwachtingen in herstelt ze van corona. Dat lijkt natuurlijk fantastisch nieuws, ware het niet dat ze, door alle consternatie rondom de tijdelijke verhuizing en het ziek-zijn lichamelijk en geestelijk erg verzwakt is.
Terugkeer naar haar gezellige appartementje zit er niet meer in. Na 2 weken cohortafdeling wordt ze opgenomen op een ‘gesloten’ afdeling voor mensen met dementie. Amper een week later overlijdt ze...niet aan covid-19 maar zeker wel door de gevolgen ervan....
