Column Luc: De voeten van Jezus
Algemeen ColumnSon en Breugel - Het is een klein, bijna onooglijk kerkje langs de Via Appia, de oude verbindingsweg tussen Rome en Brindisi. Op de hoek van een driesprong staat het kerkje, op de plaats waar volgens de legende Petrus, die Rome ontvluchtte om aan vervolging te ontkomen, Jezus tegenkwam die een kruis op zijn rug droeg. Een verbaasde Petrus zei: ‘Domine, quo vadis?’ ofwel ‘Heer, waar gaat Gij heen? ‘Terug naar Rome, om opnieuw gekruisigd te worden’, was het antwoord. Waarop Petrus naar Rome terugkeerde, om zelf gekruisigd te worden. Ondersteboven, want sterven zoals Jezus, dat vond hij zichzelf niet waard.
Wat de toegevoegd waarde van dit offer is, is mij niet duidelijk. Duidelijk is wel dat het voor veel christenen een voorbeeld werd, om ook een martelaarsdood te sterven. Iets waar sommigen zich nog steeds toe geroepen voelen, al zijn ze niet per definitie christen.
In het kerkje zijn afdrukken te zien van de voeten van Jezus. Niet de echte afdrukken, die zijn in de Basiliek van Sint Sebastiaan buiten de Muren te vinden. Dat was voor een vrouw nog geen reden om niet op handen en voeten te gaan zitten, om haar handen in de afdrukken te leggen. Geruime tijd lang, terwijl wij wachtten om de afdrukken te zien. Waarvoor ze het deed, is mij niet duidelijk. Dat het haar niet kon schelen of het de echte afdrukken waren, of hoe voeten in ’s hemelsnaam afdrukken in marmer kunnen maken, dat was wel duidelijk. Geloof en bewijs, ze gaan niet samen. Wie gelooft, heeft immers geen bewijs nodig.
Of de voeten van Jezus ooit over de Via Appia gelopen hebben, is een kwestie van geloof. Onze voeten bewogen de pedalen van onze fietsen, waarmee we een stukje authentieke Romeinse weg bezochten, dat bewaard is gebleven. Omzoomd door pijnbomen en cipressen, de stenen die ooit strak tegen elkaar aan lagen, vormen nu een hobbelig pad. Ooit verbonden ze een immens rijk, van Brittannië tot Syrië, en van de Rijn en Donau tot de noordkust van de Middellandse Zee, de ‘Mare Nostrum’.
Daarna keerden onze voeten zich om, om ook terug te keren naar Rome. Om te eindigen in een restaurant in de binnenstad, tegenover een andere kerk. Waar wellicht botten of andere overblijfselen van een heilige liggen, al dan niet een martelaar. Onze gedachten keerden nog terug naar de voeten van Jezus.
Ook al eindigen we niet aan het kruis, toch heeft ieder van ons zijn eigen kruis te dragen.
