Column Judith: Geen antwoord
Algemeen ColumnSon en Breugel - Genietend in het mooie Zeeland slaat het noodlot toe: hij wordt getroffen door een herseninfarct. Met zijn hoofd valt hij tegen de caravan aan. Zijn zoon vindt hem.
In allerijl wordt hij naar een ziekenhuis in België gebracht en later overgeplaatst naar Nederland. Nu, 2 weken later, komt hij bij ons revalideren. Morgen is hij jarig, 89 jaar jong hoopt hij te worden. Zijn vrouw vierde afgelopen week haar 85e verjaardag.
Ik raak ontroerd als ik tijdens het opnamegesprek zie dat ze elkaars hand vasthouden. De vragen die we hem stellen, worden door haar beantwoord. In het stellen van een revalidatiedoel zijn beiden eensgezind: terug naar huis en wel zo snel mogelijk! Hij moet weer leren lopen en hij moet zelfstandig het toilet kunnen bezoeken.
Aan het einde van het gesprek wordt de moeilijkste vraag gesteld: ‘Wilt u behandeld worden als uw hart stopt?’ Ze kijken elkaar aan. Hij vindt dat zij hierover moet beslissen. Zij weet niet wat ze moet zeggen. Leven als een kasplantje willen ze allebei niet, maar wat dan wel...?
Een traan rolt over haar wang en ze spreekt geëmotioneerd: ‘Weet u wat het is? Mijn man en ik hadden 5 jaar verkering. We zijn inmiddels al 65 jaar getrouwd. We zijn elkaars steun en toeverlaat. Ik kan uw vraag niet beantwoorden en mijn man ook niet.’
