Column Judith: Een heerlijke massage
Algemeen ColumnSon en Breugel - ‘Ik zou wel uit m’n bed willen. Even mijn benen strekken, wat boodschappen doen en de was aanzetten. Help je me even?’
Ik beloof haar dat ik haar straks help. Als ik haar kamer verlaat, hoop ik dat haar verwardheid het komende kwartier wat zakt. Een hersenbloeding zorgde ervoor dat ze halfzijdig verlamd is en nauwelijks slikfunctie heeft. Ze krijgt sondevoeding. Ze is elke dag wat langer uit bed. Het is haar droom om in elk geval weer zelf te kunnen zitten.
Soms weet ze niet waar ze is of wat momenteel haar beperkingen zijn. Als ik wat later bij haar terugkom, vraagt ze om een lekkere kop koffie. Voordat ik haar kan antwoorden, kijkt ze me aan en zegt: ‘Ik ben ervan af, he? Ik ben hier om te revalideren omdat ik een hersenbloeding heb gehad. Ik kan helemaal niet lopen. En ik kan ook geen koffiedrinken.’
Ik knik en bevestig haar woorden. Hoe graag had ik haar iets anders gegund. Als ik haar sondevoeding geef, kletsen we wat. Ze vertelt over haar dochters, die enorm betrokken zijn. Ze spreekt nogmaals haar hoop op meer herstel uit en geeft aan dat ze niks kan bedenken wat ik voor haar kan doen.
Omdat ik echt geloof dat herstellen beter gaat in een ontspannen sfeer bied ik aan om haar ‘goede’ been en hand te masseren. Ze glimlacht. Gedurende mijn massage doezelt ze in slaap, compleet met glimlach op haar gezicht.
