Afbeelding
Foto: Wil Feijen

Column Luc: Afslag 8

Algemeen Column Column Column Lucky Luc

Het was alsof ik een oude vriend weerzag, een die ik een tijd uit het oog verloren was. Of beter gezegd, een herkenningspunt, dat ik goed kende, een punt dat ik in het verleden telkens passeerde op weg naar mijn nieuwe liefde. Afslag 8 aan de A50, naar Son en Breugel.

Ooit was Son en Breugel niet meer dan een naam, de naam van een plaats net boven Eindhoven, een plaats die ik alleen kende van die Zweedse meubelgigant. Tot een mooie dame uit die plaats me een bericht stuurde via de datingsite waar we beide opstonden, een bericht dat leidde tot meer berichten. Al gauw werden het telefoongesprekken, niet al te veel later tot de eerste ontmoeting. Een ontmoeting waarbij ik een andere afslag moest nemen, om uit te komen bij het Joe Mann-paviljoen. Het is altijd spannend, zo’n eerste ontmoeting, zeker als het op (toen nog) onbekend terrein is. Met zweterige handen en een enigszins lustig bonkend hart liep ik op haar af. Wat we precies tegen elkaar gezegd hebben, waar we het allemaal over gehad hebben, ik zou het niet precies kunnen zeggen. Wel herinner ik me het bankje, vlakbij het Oud Meer, waar ik haar voor het eerst kuste.

De maanden daarna kwam ik met grote regelmaat langs afslag 8, telkens weer maakte mijn hart verwachtingsvol een sprongetje, in de wetenschap dat ik haar gauw weer in mijn armen zou kunnen sluiten. Hoeveel keer ik langs deze afslag ben gekomen, voordat ik in de auto van een vriend, bezakt en beladen met mijn spullen erlangs ben gekomen, weet ik niet. Wel weet ik dat ik vanaf toen niet meer op bezoek kwam.

Sindsdien kwam ik er nog vaak langs, zeker in het begin. Later, toen ik elders werkte, voerde de dagelijkse gang naar en van het werk niet meer langs afslag 8. Langzaam zakte het weg in vergetelheid, slechts sporadisch kwam ik er nog langs.

Tot onlangs niet ik, maar mijn werk verhuisde. Van de oostkant van Den Bosch naar de zuidkant, vlak bij het provinciehuis. Waar mijn route eerst langs de A50 ging, en dan verder via de N279 langs het kanaal, is het nu de A2 en een klein stukje A50. Een stukje, dat weer langs afslag 8 voert. Een afslag die ook nu betekent dat ik bijna bij mijn lief ben.

Daarom voelt het als het weerzien met een oude vriend, die me zegt: je bent bijna thuis.