Column Luc: Even slikken
Column Column Column Column Lucky LucHet was even slikken. Ik was ervan uitgegaan dat hij er zou staan, de oliebollenkraam. Eerder die week was het er niet van gekomen, om boodschappen te doen. Als ik andere jaren zo tegen 31 december bij de supermarkt kwam, kwam het aroma van heet vet en verse oliebollen me al tegemoet. Dit keer niet, de stoep voor de supermarkt was leeg. Binnen lagen wel grote zakken met oliebollen, vers waren die alleszins niet. Als ik al aan de oliebol ga, moet het wel een verse zijn!
Even sloeg de paniek toe. Hoe moest dat nou? Al ben ik niet dol op oliebollen, ik mis ze wel, als ze er niet zijn, op oudjaarsavond. Het hoort erbij, al ben ik niet zo van de traditie. Lichtelijk teleurgesteld zwierf ik wat door de straten, nog steeds in vol kerstornaat. In sommige straten hangt bij elk huis een holle bol, niet meer dan wat draadjes, vol met lichten. Nu liep ik door een straat met maar één zo’n bol. Had de rest de memo niet gehad, of niet gelezen?
‘We kunnen nog in het dorp kijken’, zei mijn schat, toen ik eenmaal thuis mij verhaal gedaan had. ‘Ik moet toch nog even naar de lingeriewinkel’. Een glimlach kon ik niet onderdrukken. Weer naar de snoepwinkel? Dat was lang geleden! Het was precies zoals ik het me herinnerde. Overal hingen prikkelende kledingstukken, netjes gerangschikt, waar je als man alleen maar bewonderend naar kunt kijken. Kledingstukken die de fantasie stimuleren, maar in dit kille jaargetijde nauwelijks aan het licht zullen komen. Kledingstukken die wel een essentieel onderdeel van de vrouwelijke (vooruit: soms ook mannelijke) garderobe vormen. Het vervult me met een gezonde spanning, als ik om me heen kijk. Mijn ogen weten niet waarnaar te kijken, er is té veel. ‘Wat vind je van deze?’ vraagt mijn vrouw, me bevrijdend van dit dilemma. ‘Mooi hoor!’ antwoord ik oprecht. Even later gaat de naar de paskamer, haar ‘buit’ in haar handen. Aarzelend blijf ik achter, ik weet niet goed of ik haar mag volgen. Even later word ik erbij geroepen, om mijn mening te geven. Het is even slikken, ik kan nog net ‘Mooi!!!’ uitbrengen.
Als we weer buiten zijn, zie ik een andere ‘snoepwinkel’: de oliebollenkraam. Gelukkig staat die hier wel, twee zelfs. Onze handen vol, met lekkere dingen gekocht in twee totaal verschillende snoepwinkels, gaan we weer huiswaarts.
Dat wordt weer even slikken, vanavond.
