Column Luc: Twee oude mannen
Column Column ColumnIk zag ze binnenkomen. We hadden besteld, ik was iets te vroeg, dus ik moest even wachten tot het klaar was. Het is inmiddels een traditie, zo rond Sinterklaas. Geen cadeaus, geen gedichten, alleen gezellig samen eten. Mijn lief, haar moeder en ik. Als je geen zin hebt om te koken, of ergens naartoe te gaan om te eten, is afhalen een uitstekend alternatief. Dat het niet meteen klaar was, vond ik niet zo erg. Geduld is immers een schone zaak! Ik keek eens om me heen, het restaurant was verder leeg. Een meisje was bezig de vaatwasser uit te ruimen, één voor één werden de glazen geïnspecteerd, nog eens extra drooggewreven en zorgvuldig op de juiste plek gezet. Ik hoorde de deur opengaan, even later kwamen ze binnen: twee oude(re) mannen.
‘Komt u afhalen?’ vroeg het meisje. ‘Nee, we hebben gereserveerd’, zei een van de mannen. Het was niet nodig, het restaurant was leeg, je kunt maar beter het zekere voor het onzekere nemen. ‘Ga maar zitten waar u wil’, zei het meisje. Het zag er gezellig uit, op een zondagavond. Ze leken alle tijd te hebben, alle tijd voor elkaar. Druk gebarend vertelden ze, waarover het ging, ik had geen idee. Ik keek weer naar het meisje, er leek geen einde aan te komen, aan de schone vaat. Ze verliet haar post, om bij de mannen te informeren wat ze wilden drinken, hadden ze wellicht al een keuze kunnen maken uit het menu?
Even later kwam er nog iemand binnen, een dame dit keer. Ook zij kwam afhalen, ook zij moest even wachten. Kijkend naar de verder lege zaak hoopte ik dat er meer bestellingen waren, dat de zaken goed gingen. Het is een leuk restaurant, met lekkere tapasgerechten, ik zou het niet graag zien verdwijnen. Niets is triester dan een leeg restaurant, ook al is de bediening dan sneller.
Weer ging mijn blik naar de twee mannen. De een aan een glas wijn, de ander aan de gin & tonic. Het leek een gezellig samenzijn, dat mij met enige jaloezie vervulde. Ik zag het voor me, mijn beste vriend en ik. Zoals we jaren gedaan hebben, toen we nog jong(er) waren. Zoals ik het zó graag zou willen meemaken, als hij nog geleefd had. Dan hadden wij die twee oude mannen kunnen zijn.
Het is nu vier jaar geleden, op de kop af. Het verdriet, het gemis, het zal nooit slijten.
