Column Judith: Moment
Column Column Column Column Lucky LucZij woont al enige jaren bij ons. Ze houdt van een grapje, waarop ze ingetogen reageert en bescheiden doch welgemeend lacht. Voor de geboden zorg is ze altijd dankbaar.
Omdat zijn revalidatie na een heupfractuur stagneerde, is hij sinds enige tijd ook op onze afdeling woonachtig. Hij sjanst wel eens wat met de zusters en rookt graag een sigaretje.
Gespannen en benieuwd wachten ze de geboorte van hun eerste achterkleinkind af. Het ene moment zoeken ze elkaar op, om elkaar het volgende moment los te laten zodat ieder de tijd naar eigen voorkeur kan invullen. Tijdens de maaltijden zitten ze naast elkaar aan tafel. Hun relatie heeft aan een half woord genoeg.
Vandaag is ze wat stilletjes aanwezig. Hij is namelijk ziek; een fikse longontsteking heeft hem geveld. Naar mijn collega spreekt ze haar bezorgdheid uit. Mijn collega stelt voor om haar naar zijn kamer te brengen. Haar aanbod neemt ze met beide handen aan.
Hoewel hij de hele dag nauwelijks aanspreekbaar is en veel slaapt, opent hij zijn ogen zodra ze zijn hand vastpakt. Zwakjes mompelt hij: ‘Hee, bende gij er ok?’, om vervolgens weer in slaap te doezelen. Ze zegt niets, kijkt hem liefdevol aan en strijkt bezorgd zijn hand.
Mijn collega heeft inmiddels plaatsgenomen op zijn bed. Haar ene hand rust op zijn knie. Haar andere hand heeft ze om haar schouder geslagen. Met tranen in mijn ogen aanschouw ik het tafereel vanuit de deuropening; dankbaar voor het prachtige moment waarvan ik getuige ben.
