‘Ik wil nog meer betekenis geven aan mijn leven’

Son en Breugel - Het mooie van ouder worden is dat je op een zeker moment de balans opmaakt en bedenkt: ‘ik wil nog meer betekenis geven aan mijn leven’. Raymond Bonnier werkt al 35 jaar in de gezondheidszorg. Met veel passie en plezier. Toch begon hij als midden-vijftiger onrustig te worden: “Je belandt op een kruispunt en bedenkt wat je de laatste tien jaar van je werkbare leven wilt gaan doen.”

Redactie: Ineke van Uden
Foto: Wil Feijen

Raymond begon als verpleegkundige in het Catharina ziekenhuis en eigenwijs als hij was dacht hij dat het allemaal wel beter kon en ging daarom het management in. In 2011 stapt hij over naar het Elkerliek ziekenhuis in Helmond. Met passie, energie en ambitie werkt hij daar tot de dag van vandaag. Maar dat onrustige gevoel dat je nog meer betekenis aan het leven wil geven borrelde steeds vaker en steeds duidelijker op. Na een goed gesprek met zijn oudere broer die dit gevoel helemaal herkende en het feit dat Raymond een relatie kreeg met Stefani de Bie, waar hij al 20 jaar een sterke band mee had, kwam er iets nieuws op zijn pad. Stefani heeft een eigen uitvaartonderneming ‘Hommage Uitvaarten’. “Tijdens drukke momenten hielp ik haar af en toe. Dat begon klein met kaarsen aansteken, maar al snel deed ik meer. Ik merkte dat het fascinerend werk is. Je wordt gevraagd op het meest intieme moment om bij een familie de uitvaart te mogen regelen. Je bouwt een band op. Je komt als vreemde binnen, maar je gaat na een week bijna als familielid naar buiten.”

Raymond heeft met zijn werk in de gezondheidszorg al veel te maken gehad met leven en dood. Maar ook kent hij verdrietige situaties in zijn eigen familie van het overlijden van zijn ouders, schoonbroer, nichtje en in zijn sociale omgeving. Bescheiden zegt Raymond: “Het is misschien raar om van jezelf te zeggen, maar ik sta in mijn kracht op momenten dat mensen hulp nodig hebben.” Raymond wist nu welke afslag hij moest nemen op het kruispunt waar hij op was beland. Het werd hem steeds duidelijker wat hij met zijn werkbare leven wilde gaan doen: instappen bij Hommage Uitvaarten.

Inmiddels heeft Raymond ook al een aantal uitvaarten van inwoners uit Son en Breugel mogen verzorgen. En dat zijn zeker geen ‘standaarduitvaarten’. “Ik zie een uitvaart als een life-event. Een beleving. Nabestaanden moeten er met een warm gevoel op terug kunnen kijken. Het moet passen bij de persoon die is overleden. En mijn voorkeur gaat daarom ook uit naar bijzondere locaties waar de ceremonie wordt georganiseerd.” 

Raymond merkt dat de dood nog steeds een onderwerp is wat vaak te weinig op tafel komt: “Nog steeds komt het voor dat na een overlijden de familie niet weet of de wens bij de overledene er was om te cremeren of te begraven. En dan moeten er snelle keuzes gemaakt worden. En dat op een moment dat je zo verdrietig bent. En je je afvraagt of je wel de juiste keuze maakt.” Nee, veel liever ziet Raymond het zoals laatst toen hij bij een ouder echtpaar op bezoek ging. Zij wilden praten over hun afscheid: “Ik kom daar zo voldaan van terug. Ik zit dan 2,5 uur te luisteren naar hun levensverhalen. Hoe het vroeger was. Dan leer je zelf ook wel even te relativeren.” 

Raymond is niet bang om het gesprek over de dood aan te gaan: “Ik gun het mensen om over de dood te praten. Het is dan minder beladen als het dichterbij komt. Het lucht op. En dan hoeft het gesprek echt niet te gaan over hoeveel dragers de kist moeten tillen of hoeveel kaarsen er moeten branden. Ook belangrijk. Maar ik stel liever vragen als ‘hoe zie je de dood voor je’, ‘wil je nog een boodschap meegeven tijdens je uitvaart’ of ‘van welke muziek hou je en heb je een fijn leven gehad’.”

2022. Het jaar waarin Raymond Bonnier een bewuste keuze maakte. Het jaar waarin hij wist welke afslag hij moest nemen op het kruispunt waarop hij was beland. Nu werkt Raymond ook nog bij het Elkerliek ziekenhuis: “Ik krijg daar alle medewerking om deels mijn ingeslagen weg te bewandelen. Mijn ambitie is om ergens in 2023 te stoppen en me volledig te richten op Hommage Uitvaarten. Maar ik gun mezelf ook even de tijd om deze ingeslagen weg rustig te bewandelen. Want je stapt met zo’n keuze toch uit je comfortzone en uit 35 jaar zekerheid. Maar het voelt goed. Ik word gelukkig als ik iets kan betekenen voor een ander.”