Akoestisch podium glansrijk verhuisd
CultuurSon en Breugel - De hernieuwde Lazy Sonnie Afternoon-formule openen met Doe Maar-legende Ernst Jansz als hoogtepunt bleek een gouden greep. Nu de kapeldeuren van La Sonnerie definief zijn gesloten, was het afgelopen zondagmiddag de beurt aan de voormalige kerkdeuren van het Dommelhuis om open te gaan. Op die nieuwe locatie in de Vestzaktheaterzaal beet het Nuenense bluesduo Reemers en De Greef de spits af met een warm en intiem miniconcert.
Redactie: Annemieke van Tinteren
Het oude vertrouwde altaar van La Sonnerie stond fraai geprojecteerd achter het podium en ook de zaal zelf was gezellig ingericht met de bekende Lazy-tafeltjes en -stoelen. Het was zelfs zo druk dat ook het balkon open was gesteld voor de laatste toegestroomde luisteraars die op de bonnefooi kwamen aanwaaien. Voor de eerste noot sloten de gordijnen en verdween die prachtige kapelzaal definitief uit beeld. Echter, met de rauwe zang en ingetogen gitaarklanken van Frank Reemers en Joep de Greef waande je jezelf in een rokerig bluescafé in hartje New Orleans; wat een heerlijke sound en warm bad. Al Meedeinend en mijmerend zou je haast vergeten dat je was gekomen om je verloren popidool uit de jaren tachtig te herbeleven. De bekende stem van presentator Edwin Verlangen bracht je aansluitend weer terug naar Son en Breugel.
Na een korte pauze van slechts 10 minuten, vanwege een naderende kienavond in dezelfde zaal, verklapte Edwin dat hij vroeger stiekem toch wel groot fan was van Doe Maar, ook al was dat als jongen helemaal niet cool. Als muzikant weet hij inmiddels als geen ander hoe geniaal de muziek van Doe Maar in elkaar stak, en vol trots kondigde hij zijn tieneridool dan ook aan.
volgens hem een van de beste voorprogramma’s die hij ooit had gehad
Daar was hij dan, Ernst, een dagje ouder, maar jeugdig als altijd! Hij vroeg als eerste een groot applaus voor Reemers en De Greef, volgens hem een van de beste voorprogramma’s die hij ooit had gehad, en aan het daverende applaus te merken had hij daar gelijk in. Vervolgens nam het idool ons mee op een muzikale reis door de tijd. Hij vertelde dat hij was gestopt met het bestuderen van Chopin op de piano nadat zijn vader was overleden, en hij verhaalde over zijn studie- en hippietijd, zijn aansluiting bij de groep CCC Inc., en over het moment dat hij naar de Peel verhuisde. Een greep uit zijn leven tot aan nu de ‘Ernst Jansz 75’-tour, want ja, Ernst wordt dit jaar dus 75...
Naast eigen werk, prachtige, kleine liedjes en mooi vertaalde nummers van Bob Dylan, speelden ze natuurlijk ook een paar klassiekers van Doe Maar, waarbij het publiek hardop en luidkeels mee kon meezingen. Dit keer geen flauwvallende groupies, maar nog wel die vertrouwde stem van Ernst Jansz, muzikaal omlijst door Guus Paat, die op verschillende gitaren speelde, samen met Richard Wallenburg op basgitaar.
Één van zijn liedjes, ‘Ik was een hippie’, werd met een lachende blik in zijn ogen afgesloten met de woorden ‘Ik denk dat ik er nog steeds een ben’, en dat bleek ook uit zijn vraag om een cd en/of boek van hem te kopen bij het verlaten van de zaal: “Er staat een tafel links om de hoek; daar kun je een cd pakken en het geld in het kistje doen. Of als je geen geld hebt, dan pak je hem gewoon zo mee, of je pakt ook nog wat geld uit het kistje…” Even zag je bij hem weer die ondeugende blik waar je als tienermeisje vroeger zo bij weg kon zwijmelen.
Caponata, de huisband van La Sonnerie, stond inmiddels al klaar in de foyer om de fans op te vangen en te trakteren op swingende klanken tijdens de afterparty. Het was niet hetzelfde als het vroegere La Sonnerie, maar met deze opener in een strak uitverkocht Dommelhuis heeft de organisatie bewezen een prima alternatief te hebben gevonden.
