Column Judith: Hitteprotocol
Algemeen ColumnSon en Breugel - Op de warmste dag van juli loop ik om 7 uur langs haar kamer. Ik zie dat ze op het randje van haar bed ligt en ben bezorgd dat ze eruit zal vallen. Ik besluit haar te wekken.
‘Hee, ben je daar al? Zet je me vandaag onder de douche?’ Ik moet haar teleurstellen... warmste dag... hitteprotocol.... bescherming van bewoner en verzorgende... Ze vindt het maar niks. ‘Mijn hart stopt er vandaag echt nog niet mee; dat weet ik zeker!’
Aangezien ze de laatste tijd zelfs in koele periodes flauwtes heeft, blijf ik bij mijn standpunt: vandaag wordt er niet gedoucht. ‘Als je vandaag dan toch je werk niet doet, laat me dan maar met rust. Ik ga nog even slapen. O ja, en thank you for saving my life!’ Ze lacht nog een keer en drukt haar hoofd in haar kussen.
Terwijl ik de kamer verlaat, word ik overvallen door schuldgevoel. Ik weet hoe ze altijd geniet van haar douchebeurt. Tja, als ze zelf denkt dat ze het aankan, telt een protocol dan zwaarder dan haar eigen wens? Een lastige keuze, vind ik. Ik overleg met een collega en ondanks mijn twijfel besluit ik haar toch te douchen. Gewapend met douchemuts en spons begeven we ons naar de badkamer. Het blijkt een schot in de roos. Ze geniet in de overtreffende trap. En ze houdt het vol: geen flauwtes vandaag!
Als ze een half uurtje later aan de ontbijttafel zit, zegt ze: ‘Je zult toch moeten toegeven dat ik een voorbeeld ben voor het hele huis?!’
Terwijl ik mijn fles met ijskoud water opdrink en de zweetdruppels van mijn voorhoofd veeg, schiet ik in de lach. Voldoening neemt bezit van me.
