Column Judith: Nie veul zulle slape
Column Column Column‘Bende gullie nou alweer aan ‘t werk?’, begroet ze ons hartelijk, als mijn collega en ik samen haar kamer betreden nadat ze gealarmeerd heeft. Wat ze zegt, klopt wel een beetje. Doordat een aantal collega’s ziek zijn, wordt een extra beroep op de rest van het team gedaan. Het komt daardoor net zo uit dat we samen onze derde avonddienst werken.
‘Vat un snuupke! De hedde wel verdiend!’
Haar begrip raakt ons. Ruim 92 jaar leidde ze haar eigen leven. Hoewel dat gepaard ging met ups en behoorlijk wat zware downs kon ze altijd zelf bepalen wat ze wilde. Sinds enige tijd woont ze bij ons. In het begin heeft ze het heel moeilijk gehad. Ze wilde niet van haar kamer, contact met andere bewoners interesseerde haar nauwelijks iets en eigenlijk was er elke dag wel iets waar ze niet blij van werd. Toch zette ze door.
En kijk nu! Ze is beter gaan lopen door de wekelijkse oefeningen met de fysiotherapeut, ze slaap beter doordat ze het geduld had om ons uit te leggen hoe ze lekker in bed ligt en wekelijks probeert ze vol verve te winnen met rummicub.
Hoewel het spreekwoord aangeeft dat het beter is een oude boom niet te verplaatsen, bewijst zij het tegendeel. Zonder dat we het naar elkaar hebben uitgesproken, hebben zowel mijn collega als ikzelf veel respect voor haar.
‘Hoeveul daag moete gullie nou nog werken?’ Bij wijze van grap antwoorden we ad rem dat we niet meer naar huis gaan.
‘Nou, dan vat er mar unne matras bij en dan komde hier mar ligge. Ik geleuf da we nie veul zulle slape, maar gezellig wordt ‘t zeker!’
Voor wie het nog niet wist: wij hebben beslist de mooiste baan die er is!
