Column Judith: Normaal
Column ColumnDe opstart gaat in de ochtend vaak moeizaam. Door haar Parkinson voelen haar benen en voeten stijf. Ze geeft de medicatie nauwelijks tijd om z’n werk te doen. Ze wil uit bed! Ze wil beginnen aan een nieuwe dag!
Gedurende het zorgmoment wordt ze langzaamaan steeds soepeler. Zoals elke ochtend kletst ze honderduit. Het is altijd een feest om haar te verzorgen. Vooral haar optimisme en dankbaarheid oogsten bij ons veel respect. Vandaag verheugt ze zich op het bezoek van haar dochter. Samen beneden een kop koffie drinken met wat lekkers erbij; de gedachte alleen al maakt haar enthousiast. ‘Ik vertel mijn dochter niet alles, hoor. Ze denkt dat ik het hier goed naar mijn zin heb en eigenlijk is dat ook zo. Maar soms valt het wonen hier me best zwaar.
Dan overlijdt weer iemand waarmee je een band hebt en dan denk je: ‘Misschien ben ik de volgende…’ Of kijk naar de dames aan mijn tafel. De ene kon een tijdje geleden nog lopen en praten en nu slaapt ze bijna de hele dag, terwijl ze in haar rolstoel zit. Ik kan haar vaak niet verstaan. En dan de andere dame. Die begint ‘s-morgens te praten en stopt pas als ze naar bed gaat. En dan ikzelf…moet je kijken hoe stijf ik ben. Ja, je vraagt je soms echt af wie hier nog normaal is, als je zo rondkijkt.’
En precies met die laatste uitspraak weet ze ons, met haar 90 jaar, elke keer weer te imponeren en met beide benen op de grond te zetten…want wie is er eigenlijk normaal? Dat is inderdaad de vraag.
