Column Judith: Eigen regie
Column Column ColumnHet valt soms niet mee om écht contact met haar te krijgen. Ze heeft altijd een glimlach klaar en protesteert vrijwel nooit, maar een oprecht en tweezijdig gesprek met haar voeren, dat lukt al een hele tijd niet meer.
Er zijn een paar onderwerpen waarmee je nog enigszins kans maakt op een reactie. Zonder twijfel zijn dat haar klein- en achterkleinkinderen. Daar is ze apetrots op. Een ander geluksmoment wordt zeker gevormd door een gesprek over haar andere trots: PSV. Dat ze vandaag met 3-0 hebben gewonnen van Ajax bezorgt haar een brede glimlach op haar gezicht.
Het lijkt haar zelfs te ontdooien. ‘Van Ajax moeten ze makkelijk kunnen winnen; dat hebben ze al vaker gedaan!’, spreekt ze zich voldaan uit.
Het doet me deugd dat ik haar tijdens het zorgmoment tot een gesprek kon verleiden en ga, samen met mijn collega, verder om haar op bed te helpen.
En dan ineens, op een onoplettend moment, gebeurt het. Ze pakt de lussen van haar tilmat, waarmee ze via de plafondlift in haar bed zal worden geholpen, en haakt ze één voor één in het juk van de lift. Alsof ze aanvoelt dat mijn collega en ik haar verbaasd aankijken, zegt ze: ‘Ik help jullie. Des te eerder kun je naar huis!’
Met stomheid geslagen, verlaten mijn collega en ik later haar kamer. Ze blijft ons verbazen. Ze wordt pas sinds enige tijd met deze lift geholpen. En hoewel in dit soort situaties vaak berusting optreedt en het leerbare vermogen daalt, bewijst ze dus het tegendeel en neemt een klein deel van haar eigen regie terug. Prachtig!
