Column Judith: Doorzettingsvermogen
Column ColumnZe is angstig; voor heel veel dingen. Misschien gaat ze zich op een dag verslikken, misschien kan ze op een dag helemaal niet meer slikken. Als ze teveel alarmeert, zouden mijn collega’s en ik dan boos worden? En wat zal er gebeuren als ze valt? Het zijn verstikkende gedachten die haar levensplezier overnemen.
Vandaag haal ik haar op om samen naar de lounge te lopen zodat ze van het avondeten kan genieten. Gezellig kletsen we ons door het wandelingetje heen. Het valt haar zelf op hoe goed het gaat en ze geniet van haar ‘overwinning’. Na het eten loop ik met haar terug. Wederom kletsen we wat over het eten.
We zijn bijna bij haar kamer als de angst bezit van haar neemt. De angst versterkt het beven van de Parkinson en daarmee ook haar onzekerheid. ‘Ik denk dat ik niet meer kan. Ik ga zometeen vallen! Ik red het niet tot mijn kamer.’, is het enige wat ze nog kan uitbrengen.
Ik negeer haar uitspraken en klets gezellig door. Het toetje was vandaag zo lekker; daar had écht iemand z’n best op gedaan. Intussen houd ik met mijn hand haar broekriem vast. Mocht ze vallen, dan kan ik haar zachtjes naar de grond begeleiden. Tussen haar angsten door reageert ze op mijn uitspraken.
En dan ineens zijn we veilig op haar kamer beland en zit ze heerlijk in haar luie stoel. ‘Jeetje, je hebt me er echt doorheen gekletst! Het is gewoon gelukt om het hele stuk heen en terug te lopen!’ Ik verlaat met een glimlach haar kamer, nadat ik haar uitgebreid heb gecomplimenteerd met haar doorzettingsvermogen.
