Column Judith: Schatten
Column ColumnOnder het mom van ‘rust roest’ schuifelt ze met haar rollator van haar kamer naar onze huiskamer. Samen met andere bewoners nuttigt ze daar haar maaltijden. Ze heeft dan tevens een mooi moment om alle zorgpersoneel eens goed te evalueren met haar tafelgenoten.
Haar moeder heeft haar geleerd dat ze zelf moet doen wat ze zelf kan. Dapper neemt ze deze wijze levensles als een mantra mee gedurende haar bezigheden.
Iedere dag is ze vroeg uit de veren. Als het even kan, proberen we haar als eerste te verzorgen. Zodoende zit ze vaak als één van de eersten aan het ontbijt.
In de avond is het een echte sport om haar te ‘vangen’, voordat ze zichzelf al heeft verzorgd. Het is niet dat ze het niet mag, maar we maken ons wel ernstige zorgen over haar veiligheid. Ze woont immers niet voor niets in een verpleeghuis.
Hoewel ze ons vaak voor is, tref ik haar vandaag zittend op de bedrand aan.
‘Ha! Ik heb deze keer gewonnen!’, roep ik enthousiast als ik haar zo zie zitten.
We kletsen wat, terwijl ik haar inmiddels omkleed.
‘Huh? Is het nu al klaar?’, vraagt ze verbaasd. ‘Ik ben helemaal niet moe!’
Kijk! En dat is precies de reden dat we steeds zoeken naar een evenwicht tussen ‘zelf doen wat je zelf kunt’ en het aanbieden van de nodige ondersteuning bij dagelijkse zorgmomenten.
‘Jullie zijn toch ook allemaal schatten, zo goed als jullie zorgen!’, roept ze me dankbaar na als ik haar kamer verlaat.
